Het is even geleden dat ik nog een tekstje schreef… Maar hiervoor maak ik graag even tijd. Een nieuw mijlpaal in het ouderschap… Een grote stap naar het groeien van die kleine held van ons. Lieve Robbe, deze is voor jou….
Lieve schat, vanavond kruip je heel dicht tegen mij. Je zoekt extra warmte, geborgenheid en veiligheid. Het is morgen een grote dag. Je gaat naar het eerste leerjaar. Een dag waar jij al maanden naar uitkijkt en toch weet ik dat jij daar morgen met een klein hartje zal staan. Jezelf groot en sterk willen houden, want dat is wat grote jongens doen…maar vanbinnen wil je nog dat kleine jongetje zijn dat dicht tegen mama aankruipt ter bescherming van die grote wereld die plots zo veel van je verwacht. De lat wordt hoog gelegd,terwijl er maar 1 ding is dat je echt zou moeten doen. Gewoon jezelf blijven lieve schat.
Het voelt als gisteren dat ik je voor het eerst in mijn armen hield. Maar nu je hier in mijn armen ligt, besef ik eens zo hard dat je al 6 bent. Je bent nu al gegroeid tot een fantastische jonge kerel. Stoer, energierijk, een beetje betweterig, maar vooral lief voor anderen, behulpzaam en heel gevoelig. Daarnet draaide je je om en je zei: “Mama, ik weet dat ik morgen niet mag wenen want ik ben nu een grote jongen, maar ik ben bang dat ik toch ga wenen?” Ik nam je in mijn armen en troostte je: ” Lieve schat, het is ok dat je dan even weent. Niemand zal boos op je zijn.” Lieve Robbe ik hoop dat je die gevoeligheid niet verliest omdat anderen je zeggen dat je sterk moet zijn. Ik hoop dat je jezelf kan blijven ondanks de druk die anderen misschien op je gaan leggen. Want met de eerste schooldag voor de deur denk ik toch ook aan hoe hard kinderen soms voor elkaar kunnen zijn. Pesten is jammer genoeg nog steeds niet weg te denken. En wat als ik er dan niet ben om je te beschermen?
En plots zeg je: “Mama, ik ben bang, maar dat nieuwe meisje zal wel superbang zijn, want zij heeft nog zo geen vriendjes zoals ik. Maar ik zal haar wel zeggen dat we allemaal samen zullen spelen.” Ik weet dat het goed komt. Wat ben ik fier op de jongeman die je nu al bent.
De tijd is voorbij gevlogen. Ik knuffel je even extra hard. Heb ik genoeg genoten? Ben ik er genoeg voor je geweest? Had ik meer mijn best moeten doen? Met deze grote stap die je gaat zetten, stel ik toch even mezelf in vraag. De afgelopen maanden was het gigantisch druk. De crisiscommunicatie van corona, de zorgen voor je kleine broertje en de 2de zit van je zus slorpten quasi al mijn tijd op. Ben ik er wel genoeg voor jou geweest? Ik heb het even moeilijk en twijfel aan mezelf. Je voelt een traan, knuffelt me en zegt: “Mama, je moet niet wenen. Ik ga je ook missen want je bent de beste mama in de wereld!” Ik knuffel je en glimlach…Heb ik al gezegd hoe trots ik op je ben?
Morgen laat ik je weer een beetje losser. Niet los. Helemaal loslaten zal ik je nooit. Je zal altijd een heel klein beetje mijn kleine jongen blijven. De kleine jongen waar ik me altijd zorgen over zal maken. De kleine jongen wie ik altijd zal willen helpen. De kleine jongen voor wie ik er altijd zal zijn. Maar ik besef… Jij zal er ook voor mij zijn. Ik zal altijd jouw mama zijn voor wie je een onvoorwaardelijke liefde voelt. ❤
Veel succes morgen lieve schat op de grote dag. Groei uit tot een fantastische persoon. Jezelf. Ik hou van je. ❤
Het heeft tijd nodig om dit alles een plaatsje te geven. En verdriet kost heel wat energie. Energie die je beter kunt gebruiken voor positieve dingen….
