1 september….weer een klein beetje loslaten. Een beetje maar…

Het is even geleden dat ik nog een tekstje schreef… Maar hiervoor maak ik graag even tijd. Een nieuw mijlpaal in het ouderschap… Een grote stap naar het groeien van die kleine held van ons. Lieve Robbe, deze is voor jou….

Lieve schat, vanavond kruip je heel dicht tegen mij. Je zoekt extra warmte, geborgenheid en veiligheid. Het is morgen een grote dag. Je gaat naar het eerste leerjaar. Een dag waar jij al maanden naar uitkijkt en toch weet ik dat jij daar morgen met een klein hartje zal staan. Jezelf groot en sterk willen houden, want dat is wat grote jongens doen…maar vanbinnen wil je nog dat kleine jongetje zijn dat dicht tegen mama aankruipt ter bescherming van die grote wereld die plots zo veel van je verwacht.  De lat wordt hoog gelegd,terwijl er maar 1 ding is dat je echt zou moeten doen. Gewoon jezelf blijven lieve schat.

Het voelt als gisteren dat ik je voor het eerst in mijn armen hield. Maar nu je hier in mijn armen ligt, besef ik eens zo hard dat je al 6 bent. Je bent nu al gegroeid tot een fantastische jonge kerel. Stoer, energierijk, een beetje betweterig, maar vooral lief voor anderen, behulpzaam en heel gevoelig. Daarnet draaide je je om en je zei: “Mama, ik weet dat ik morgen niet mag wenen want ik ben nu een grote jongen, maar ik ben bang dat ik toch ga wenen?” Ik nam je in mijn armen en troostte je: ” Lieve schat, het is ok dat je dan even weent. Niemand zal boos op je zijn.” Lieve Robbe ik hoop dat je die gevoeligheid niet verliest omdat anderen je zeggen dat je sterk moet zijn. Ik hoop dat je jezelf kan blijven ondanks de druk die anderen misschien op je gaan leggen. Want met de eerste schooldag voor de deur denk ik toch ook aan hoe hard kinderen soms voor elkaar kunnen zijn. Pesten is jammer genoeg nog steeds niet weg te denken. En wat als ik er dan niet ben om je te beschermen?

En plots zeg je: “Mama, ik ben bang, maar dat nieuwe meisje zal wel superbang zijn, want zij heeft nog zo geen  vriendjes zoals ik. Maar ik zal haar wel zeggen dat we allemaal samen zullen spelen.” Ik weet dat het goed komt. Wat ben ik fier op de jongeman die je nu al bent.

De tijd is voorbij gevlogen. Ik knuffel je even extra hard. Heb ik genoeg genoten? Ben ik er genoeg voor je geweest? Had ik meer mijn best moeten doen? Met deze grote stap die je gaat zetten, stel ik toch even mezelf in vraag. De afgelopen maanden was het gigantisch druk. De crisiscommunicatie van corona, de zorgen voor je kleine broertje en de 2de zit van je zus slorpten quasi al mijn tijd op. Ben ik er wel genoeg voor jou geweest? Ik heb het even moeilijk en twijfel aan mezelf. Je voelt een traan, knuffelt me en zegt: “Mama, je moet niet wenen. Ik ga je ook missen want je bent de beste mama in de wereld!” Ik knuffel je en glimlach…Heb ik al gezegd hoe trots ik op je ben?

Morgen laat ik je weer een beetje losser. Niet los. Helemaal loslaten zal ik je nooit. Je zal altijd een heel klein beetje mijn kleine jongen blijven. De kleine jongen waar ik me altijd zorgen over zal maken. De kleine jongen wie ik altijd zal willen helpen. De kleine jongen voor wie ik er altijd zal zijn. Maar ik besef… Jij zal er ook voor mij zijn. Ik zal altijd jouw mama zijn voor wie je een onvoorwaardelijke liefde voelt. ❤

Veel succes morgen lieve schat op de grote dag. Groei uit tot een fantastische persoon. Jezelf. Ik hou van je. ❤

Please follow and like us:

Wees de mama die je zelf wilt zijn

Gisteren eindigde de week van de borstvoeding. Toen ik vier jaar geleden borstvoeding gaf aan Robbe, heb ik hier ook een topic over geschreven: https://sjdeputter.dddsj.be/2015/08/07/breastfeeding-is-not-a-crime/ en eigenlijk is er sindsdien weinig veranderd. Als ik borstvoeding in het openbaar geef, word ik nog vaak geconfronteerd met afkeurende blikken of “goedbedoelde” adviezen of vragen zoals: “Je geeft misschien toch beter een flesje, dan slaapt hij door? Ga je nog lang de borst geven?” Ik vraag me af of flesmama’s soms ook de vraag krijgen: “Ga je nog lang een flesje geven? “

Ik vind het belangrijk dat ik als borstvoedingsmama eender waar en wanneer borstvoeding kan geven, zonder enige vorm van schaamte en zonder dat ik aangegaapt word. Ik werd in de voorbije week verdrietig wanneer ik termen las zoals: “borstvoedingsmaffia”. Zelf heb ik bijvoorbeeld heel veel steun gehad aan La Leche League Vlaanderen. Zij moedigen mama’s die voor borstvoeding kiezen aan en geven goede adviezen. Adviezen en tips die vaak in de ziekenhuizen nog ontbreken, waardoor heel veel mama’s, soms ongewild en onwetend, te snel de borstvoeding moeten opgeven. Zij verdienen zeker niet de term maffia. Borstvoedingsevangelisten…dat is misschien een betere term?

Hoe belangrijk ik het ook vind dat borstvoeding geen issue meer zou mogen zijn en hoe belangrijk ik het ook vind dat ik zonder enige schaamte mijn kind in het openbaar zou moeten kunnen voeden, had ik toch een zeer dubbel gevoel bij deze week van de borstvoeding.

Want wat met mama’s die heel graag borstvoeding wilden geven, maar waar het omwille van zeer uiteenlopende omstandigheden niet gelukt is? Zij werden deze week extra geconfronteerd, met een wens die ze niet hebben kunnen waarmaken. Hoewel hen geen enkele schuld treft, blijven veel van deze mama’s lang met een schuldgevoel of een mislukt gevoel zitten. De vele borstvoedende foto’s werden deze week dan nog een extra in hun gezicht gewreven. Pijnlijk. (en waarvoor ook mijn excuses).

Wat met mama’s die heel graag borstvoeding zouden willen geven, maar waar de natuur hen nog altijd het geluk niet heeft geschonken van een kindje? Pijnlijk.

Wat met mama’s die heel bewust de keuze hebben gemaakt om geen borstvoeding te geven? Zijn lezen zinnen zoals: “Met de borstvoeding wordt de band tussen moeder en kind hechter.” Wil dit zeggen dat flesmama’s dan een minder hechte band hebben met hun kindje? Pijnlijk. (en totaal niet waar trouwens)

Ja, borstvoeding moet meer algemeen aanvaard worden. Maar het mag geen must zijn. Zoals niets een must moet zijn in het moederschap (buiten misschien je kindje onvoorwaardelijk graag zien). Mama worden is intens. Je kruipt op een rollercoaster waarvan je niet weet welke richting hij uitgaat en waarvan je ook helemaal niet wil dat de rit stopt. Door mama’s allerlei verwachtingen op te leggen, wordt die rit alleen maar intenser. Ik lijk als mama vaak het gevoel te hebben dat ik mij moet verantwoorden om de keuzes die ik maak voor mijn eigen kind. Waarom doe ik dat eigenlijk? Of je nu borstvoeding of flessenvoeding geeft… het is niet de type voeding die van jou/ons een goede of een slechte mama maakt, toch?

Laat dus elke mama maar de keuze maken die ze zelf wil. Ik vind het wel belangrijk dat alle (toekomstige) mama’s zich voldoende kunnen informeren over alle mogelijkheden die er bestaan. Op basis van die info maakt iedereen de keuze die voor haar en de situatie op dat ogenblik het beste is. En daar hoeft niemand een oordeel over te vellen. Misschien moet er maar is een week komen van “De mama’s die de mama’s zijn die ze willen zijn.” Of kunnen we die gewoon elke dag vieren?

Please follow and like us:

Mama zijn is loslaten…

En eindeloze to-dolijstjes niet ingevuld krijgen.

Lang hebben we ernaar uitgekeken. En heel onverwacht, ergens eind augustus, de eerste dag van onze vakantie in Frankrijk, verschenen ze dan: 2 streepjes… Na 3 jaar van heel wat ontgoocheling en verdriet groeide er opnieuw een wezentje in mij.

Hoewel ik zo lang naar deze zwangerschap had verlangd en uitgekeken, betrapte ik mezelf erop dat ik het heel moeilijk had om ervan te genieten. Angst kreeg de bovenhand. Bang dat dit weer fout zou aflopen, bang dat er weer een ontgoocheling zou volgen en bang dat onze droom nooit werkelijkheid zou worden. De placenta lag bovendien, net zoals bij Robbe, weer vooraan, waardoor het tot week 22 geduurd heeft alvorens ik beweging voelde. Daarenboven ging deze zwangerschap gepaard met 9 maanden misselijkheid. Maar ach… het mooiste cadeautje volgde, onze kleine Siebe en de kleine 10 kg die ik tijdens de zwangerschap verloor, die waren mooi meegenomen.

Samen met de eerste stampjes, lukte het mij toch te genieten van dit heerlijke kleine wonder in mijn buik. Samen met mijn liefje, grote broer Robbe en grote zus Maelle hebben we maanden uitgekeken naar de vervollediging van ons gezinnetje.

En dan volgt al onmiddellijk het eerste loslaten. 9 maanden lang zit dit kleine wezentje veilig bij mij geborgen en plots, komt hij terecht op deze grote wereldbol. Ik leerde al tijdens mijn eerste zwangerschap van Robbe dat loslaten een lesje is voor alle mama’s. En toch…blijf ik het bij elk stapje weer opnieuw moeilijk hebben. Ik dacht dat het bij Siebe misschien wat gemakkelijker zou zijn om los te laten…maar niets is minder waar. Terwijl ik kleine Siebe de eerste minuutjes vasthoud, besef ik tegelijkertijd weer dat elke dag een beetje loslaten zal zijn van dit wondermooie wezentje. Daarom besliste ik in de laatste maanden van mijn zwangerschap om intensief te genieten van mijn bevallingsverlof. Ik zou genieten van elke dag en elke minuut. Ik zou hem eindeloos knuffelen en kangoeroeën met hem zolang dat kon. Tegelijkertijd had ik ook wel een hele planning in mijn hoofd van wat ik tijdens die 19 weken (moederschapsrust + gewoon verlof) allemaal zou doen: afspreken met vriendinnen, kalligrafie voor beginners starten, een nieuwe boekenreeks lezen, bingwatchen op Netflix, eindelijk een fotoalbum maken en foto’s afdrukken van Robbe en onmiddellijk dan ook maar van Siebe, mijn blog opnieuw opstarten, leuke familie-uitstapjes, …).

Die 19 weken vlogen voorbij. Binnen 3 weken is het zover…Het eerste allermoeilijkste “loslaatmoment”. Ik moet terug gaan werken. Naarmate 20 augustus dichterbij komt, merk ik dat ik het daar toch moeilijker en moeilijker mee heb. Ik kijk naar mijn lieve schat en vraag me af of ik wel genoeg genoten heb? Wanneer ik door mijn fotogalerij scrol wordt die vraag snel beantwoord. Heerlijke momentjes met ons nieuwe wondertje en met die andere grote schat van ons. Zalige tijden met ons gezinnetje en stilaan het besef dat ik de afgelopen maanden volop ben bezig geweest met het maken van mooie herinneringen en warme momenten in het hartje van DDDSJFamily.

Dat kan ik ik alvast afvinken van mijn to-dolijstje. En de rest van al die zaken? Ach ja…ook dat is wat loslaten… Loslaten dat niet alles wat je in je hoofd hebt om te doen, ook zal gebeuren. Een baby laat zich immers niet graag plannen en elke dag heeft wel wat nieuwe verrassingen in petto. Maar… wat je nu leest is wel een nieuwe blogpost. Check! Ook dat kan ik weer afvinken en dankzij Netflix, zal ook het bingwatchen wel lukken met het laatste seizoen van Orange is the new black :).

Nu ga ik nog 20 dagen intensief genieten van mijn klein en groot geluk. Van elk momentje samen met mijn gezin, van elke klein knuffeltje, van elke glimlach en zelfs van elke traan. Deze ochtend volgde voor mij de eerste traantjes wanneer ik naar onze 2 zonen keek. Ik heb de voorbije maanden zo genoten dat ik elke dag bij hen kon zijn, dat ik het heel moeilijk kreeg bij het idee dat ik hen binnenkort weer moet loslaten. Toch weet ik dat dat mij geen minder goede mama maak. Want naast mama, ben ik ook gewoon Sara Jane. Met een job die ik doodgraag doe en collega’s en een team waarvan ik heel blij ben dat ik ze terug zie.
En toch wil ik daar nu nog even niet aan denken…

Het enige dat ik deze ochtend kon denken door de tranen heen… f*ck die to-dolijstjes en wat ga ik deze knuffelmomentjes met die kleine schatjes missen!
Voor de collega’s: zet die doos Kleenex voor mijn eerste dag al maar klaar :).

Please follow and like us:

De eerste school… Euh werkdag

Na 3 weken verlof is het morgen tijd voor de nieuwe uitdaging. En het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want ik neem mijn rol als ambtenaar terug op. Dit keer ten dienste van het onderwijs.

Ik start morgen als directeur Communicatie (coördinator Informatie & Communicatie Onderwijs ) bij het Departement Onderwijs van de Vlaamse Overheid.

Puur op basis van de vacature kan ik zeggen dat het team Informatie en Communicatie verantwoordelijk is voor de ontwikkeling, (eind)redactie en
onderhoud van de website: onderwijs.vlaanderen.be. Deze website is er voor ouders, leerlingen, studenten
en cursisten, directies en administraties en onderwijspersoneel.

ICON zorgt ook voor de (praktische)organisatie en ondersteuning van evenementen en studiedagen.

Daarnaast staat dit team in voor de ontsluiting van de wetgeving en omzendbrieven (Edulex) zodat directies en administraties over de actueel,
geldende regelgeving beschikken.

Andere belangrijke taken van dit team zijn:
• Communicatie over onderwijs via verschillende mediakanalen (nieuwsbrieven, sociale media,
1700infolijn… en in de pers.
• Het geven van communicatieadvies.
• Uitwerken van communicatiestrategie en-beleid.
• Grafische vormgeving van publicaties.
• Ondersteunen van de implementatie van de huisstijl.
• Publicatiebeleid, aanmaak en verspreiding van zowel online als offline publicaties
• Het organiseren en ondersteuning bieden bij het opzetten van evenementen, studiedagen, …
• Het verzorgen van de interne communicatie van het departement onderwijs en vorming

Ik blijf mijn communicatiewereld trouw. Ik hoop dan ook dat ik mijn ervaring van de afgelopen jaren op de verschillende vlakken van communicatie (intern, extern, events, digital,…) kan delen met mijn team en samen met hen mag verder bouwen aan het mooie werk dat ze al geleverd hebben.

Daarnaast wil ik mijn passie voor het leidinggeven verder delen. Ik wil terug bouwen aan een team, mee richting geven samen met elk van hen en vooral elk van hen het vertrouwen geven in zichzelf en in elkaar. Ik blijf immers geloven dat een leidinggevende een team niet alleen kan maken. Daarvoor heb ik éénieder van dat team nodig. Vertrouwen en geloof zijn voor mij dan ook de belangrijkste bouwstenen.

Ik koos met onderwijs wel voor een heel nieuw domein. Materie die me enorm boeit en waar volgens mij nog heel veel ruimte is om te veranderen en dit in het belang van de toekomst van onze kinderen. Onmiddellijk de belangrijkste reden waarom ik deze nieuwe uitdaging niet uit de weg wou gaan.

Morgen dus een nieuwe schooldag voor mij. Zo voelt het alvast aan. Zeer benieuwd om mijn nieuw team te leren kennen, collega’s te ontmoeten,… Ik vraag me nu al af wat die eerste dag allemaal met zich mee gaat brengen van eerste indrukken.

Ik kijk er alvast enorm naar uit om eraan te beginnen. Heel wat nieuwe gezichten en nieuwe namen. Oh… Voor de nieuwe collega’s die dit gaan lezen… Ik ben een ramp in namen. Neem dat niet persoonlijk op… Het komt wel goed en… Ik heb gewoon andere kwaliteiten?.


 

Please follow and like us:

Eindhalte

Het was vandaag mijn laatste dag bij De Lijn Vlaams-Brabant. Ik geef eerlijk toe dat ik 1,5 jaar geleden nooit gedacht had deze zin zo snel te moeten schrijven. Zelfs toen ik een half jaar geleden mijn blog schreef over één jaar bij De Lijn had ik geen flauw idee dat het zo snel zou gaan….
In diezelfde blog kon je lezen over de grote veranderingen bij De Lijn. Ondertussen denk ik dat niemand er naast heeft kunnen kijken: negatieve artikels in de pers, stakingen bij De Lijn en ontevreden medewerkers waren de laatste maanden jammer genoeg meer regel dan uitzondering. Of dit nu dé reden is van mijn vertrek? Neen, maar het heeft er wellicht allemaal ook geen deugd aan gedaan.
Ik geloof nog steeds dat heel de reorganisatie noodzakelijk is. Ik geloof ook dat De Lijn deze reorganisatie moet doorvoeren om klaar te staan tegen 2020. En ik geloof nog steeds dat De Lijn een belangrijke, zo niet de belangrijkste rol moet spelen in de openbaar vervoerswereld. Ik vrees alleen dat samen met mij, vele collega’s het moeilijk hebben met de manier waarop medewerkers de voorbije maanden de reorganisatie hebben moeten ondergaan. De vraag is natuurlijk…was er een andere manier mogelijk?
Los hiervan kreeg ik de kans om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Mechelen was voor mij niet onoverkomelijk, maar de verleiding om terug naar Brussel te keren kon ik helemaal niet weerstaan. Bovendien krijg ik de kans om van de verschillende aspecten van communicatie te blijven proeven, in plaats van terug te moeten kiezen voor één bepaalde richting. De veranderingen waren gewoon de opportuniteit om met iets nieuws te starten. Het lot.

Hoe dan ook wil ik vooral op een positieve manier terugkijken op mijn voorbije 1,5 jaar bij De Lijn. Ik heb fantastische collega’s leren kennen en het mag gezegd, ik had een topteam. Beelden zeggen dan ook meer dan woorden: https://www.magisto.com/video/LwAdYlwaRCgqVEJnCzE
Er is dus helemaal geen spijt. In dat 1,5 jaar heb ik heel wat geleerd dankzij de reorganisatie. Daarnaast leerde ik heel wat bij over de werking van De Lijn en het openbaar vervoer in het algemeen. Ik had al veel respect voor de mensen op het werkterrein en dat is enkel groter geworden. Ik blijf een fiere ambassadeur voor De Lijn. Uit het oog is zeker niet uit het hart. Ik zal het nieuws de komende maanden zeker blijven volgen en ik ben benieuwd naar de volgende stappen bij De Lijn. Ik hoop oprecht dat De Lijn een eerlijke kans krijgt om zichzelf te bewijzen en ik hoop oprecht dat De Lijn niet langer het slachtoffer moet zijn van politieke discussies.
Ik hoop vooral voor mijn team en al mijn collega’s dat er snel duidelijk mag zijn over hun toekomst. We hebben heel lang op nieuws moeten wachten en denk dat iedereen nu gewoon zo snel mogelijk aan de slag wil om samen vooruit te gaan.
Ik kijk met een warm gevoel terug op het voorbije anderhalf jaar.
Interviews aan ROBTV, Ring TV, VRT, VTM, Radio 2, Het Laatste Nieuws, Het nieuwsblad,…. een ervaring die niemand me nog afneemt. Al geef ik toe dat ik het niet zal missen om om 06u00 uit mijn bed gebeld te worden :). Voor al die journalisten: bedankt voor de fijne samenwerking. Bedankt voor jullie begrip en vooral bedankt om mij steeds op mijn gemak te stellen.
Bedankt aan iedereen buiten De Lijn waarmee ik heb mogen samenwerken: LDV, Live Nation (Rock Werchter), Politie Leuven, Stad Leuven, Brussels Airport, Arch, EY, …. Ik heb met elk van jullie een zeer goed contact gehad en was dan ook een plezier om samen aan projecten te werken.
Maar tenslotte bedankt aan alle lieve collega’s bij De Lijn.
Bedankt aan de collega’s uit de verschillende entiteiten. Het was fijn dat ik steeds bij jullie terecht kon voor goede raad, advies of om samen aan een project te werken. Eén ding ga ik niet zo missen… eindeloze TO’s :).
En vooral bedankt aan alle mensen bij De Lijn Vlaams-Brabant. Dankzij jullie kwam ik terecht in een grote warme “familie”. Een familie die jammer genoeg met heel de reorganisatie uit elkaar dreigt te vallen. Maar jullie maken hopelijk snel deel uit van een nog grotere De Lijn familie. Jullie zijn toppers met heel wat expertise en ervaring en ik hoop uit de grond van mijn hart dat heel de reorganisatie er niet voor zorgt dat we heel wat van die ervaring en expertise gaan verliezen. Dat zou zonde zijn. Zonde voor De Lijn, maar nog meer, zonde voor de reiziger.
Bedankt aan alle dispatchers, controleurs, technici, chauffeurs, mensen van planning en exploitatie, mensen van de halteploegen, regiomanagers,…. die mij de voorbije maanden het reilen en zeilen van De Lijn hebben leren kennen. Bedankt voor een fijne tijd samen, bedankt om mij snel verder te helpen wanneer we informatie nodig hadden voor communicatie en vooral bedankt voor jullie steeds ongezouten mening met mij te delen :).
Bedankt aan de “platte jatten club” :). Bedankt voor het luisterende oor, bedankt voor de domme moppen, bedank voor de fijne culinaire avonden en bedankt om zoveel meer te zijn dan collega’s.
Philippe, Johan en Guy: bedankt om mij als mijn leidinggevenden de nodige vrijheid en ruimte te geven om mijn eigen ding te doen. Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt om mij af en toe op de proef te stellen en bedankt om mij op mijn eigen manier mijn team richting te laten geven.
Steffannie: bedankt om mijn klankbord te zijn. Bedankt voor het luisterende oor en vooral bedankt voor mijn stafmaatje te zijn ;).
En een laatste oprecht dankjewel aan mijn team. Nico, Larissa, Mathieu, Lien, Johan, Joëll, Geert (en toch ook wel wat Joachim en Annelies ;)) Bedankt voor het vertrouwen dat jullie in mij hadden. Bedankt om één voor één er samen voor te zorgen dat we een sterk team vormden. Bedankt om telkens weer jullie zelf te zijn en te blijven. Ik geloof in elk van jullie. Ik geloof ook in elk talent en alle competenties die jullie hebben. En ik heb er ook alle vertrouwen in dat jullie die op een fantastische manier blijven inzetten. Blijf op elk moment in jullie zelf geloven. Jullie zijn goud waard.
Voor mij eindigt het verhaal van De Lijn (voorlopig) hier. Voorlopig, want zeg nooit, nooit. Ik geloof dat ik gewoon een paar jaar te laat bij De Lijn begonnen ben. Ik ben in een moeilijke periode gestart, waardoor ik jammer genoeg de toptijden heb moeten missen. Ik wil nog steeds geloven dat die toptijden terugkomen. Daar zorgen elke dag opnieuw heel wat fantastische mensen bij De Lijn voor. Ze hebben een hart voor de reiziger en dat neemt niemand hen zomaar af.
Lieve collega’s: dank je wel!

Geen vaarwel, wel een tot ziens. Veel succes!
ps: Nico, Larissa, Lien: geniet van jullie persoonlijke geschenkje. 😉
en ps 2: hou begin september jullie postbakjes in de gaten 🙂

Please follow and like us:

Wanneer je hart in duizend stukken breekt….

Drie jaar een onvervulde kinderwens. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een miskraam verder. Stilaan de hoop opgevend. Moedeloos verlaat ik in oktober de praktijk van de gynaecoloog die me zegt “Mevrouw, medisch gezien is er geen enkele reden om ons zorgen te maken. Ik begrijp dat het voor u lang duurt, maar eigenlijk bent u op 3 jaar, drie keer zwanger geweest. U heeft gewoon pech gehad. Heb nog even geduld”.

En plots zijn er dan die zwangerschapssymptomen. Vol ongeloof staar ik naar de positieve zwangerschapstest die ik in mijn handen heb. Ik hou het nieuws nog een dagje voor mij… als het nu nog fout loopt, dan ben alleen ik ontgoocheld en hoef ik David niet te ontgoochelen…Ongerust mail ik naar mijn “casemanager” Lotte in het Gasthuisberg. Ze heeft me vorige keer opgevangen. Ze raadt me toch aan van bloed te laten trekken. Met een bang hartje breng ik David op de hoogte. Hoewel ik mezelf tracht te beschermen en niet te veel wil dromen is dat steeds sterker als jezelf. Er schuilt een klein wezentje in mij en ‘s avonds kan ik het niet nalaten van zacht te fluisteren “doe het goed daar binnen kleintje, want je ben oh zo gewenst”. Stiekem heb ik berekend dat ik rond mijn verjaardag op 15 weken zal zitten, misschien kunnen we het dan wel wereldkundig maken? Stiekem heb ik geteld en weet ik dat ik zal uitgerekend worden rond 20 september…Misschien wel een vervroegd verjaardagscadeautje voor David? Stiekem ben ik boos op mezelf en zeg ik, stop met dromen…. je gaat weer zo ontgoocheld zijn….

En ondertussen draait het leven door….Zo goed als kan hou ik mijn alledaags ritme aan.

De eerste barst in dat prille geluk. HCG-waarden liggen lager dan verwacht. In principe wil dit nog niets zeggen. Lotte stelt voor dat ik toch een 2de bloefafname doe, 48u later in het Gasthuisberg.

En dan het telefoontje waar ik niet op zat te wachten. HCG- en progestronwaarden zijn opnieuw gezakt. Stilte aan de telefoon. Lotte weet dat ik besef welk nieuws ze brengt. Waar mijn hart de afgelopen dagen lichte barstjes begon te vertonen, valt het nu uiteen in duizenden stukjes.

Boos op het falen van mijn eigen lichaam. Ontgoocheld in de keuzes van de natuur. Verdriet om datgene dat niet zal zijn. Angst voor wat de toekomst nog zal brengen.

Even heb ik geen nood aan mensen om me heen. Even wil ik gewoon wat alleen zijn en even wil ik proberen dit een plaatsje te geven. Even doet het pijn bolle buikjes en babykreetjes om me heen te horen. Even wil ik niet horen dat het misschien zo moest zijn. Even wil ik niet horen dat ik de moed niet mag laten zakken en de hoop niet mag opgeven. Even wil ik niet sterk zijn. Even wil ik gewoon lekker aan mezelf denken. Even had ik nood om dit neer te pennen en te vragen om jullie begrip dat ik even niet mezelf zal zijn. Even wou ik vele vrouwen laten weten dat ik hun verdriet begrijp.

Gewoon heel even sluit ik mij op in mijn coconnetje waar ik me veilig voel, want ik weet…. Nu ben ik op drie jaar, vier keer zwanger geweest… Ik heb gewoon pech gehad.

Please follow and like us:

Geen dagen zonder klagen voor mij….

Een onschuldige tweet enkele dagen geleden:

Vanmorgen werd ik opgebeld door Radio 1. Of ik mijn standpunt in een minuutje kon verdedigen tijdens de Minuut van Hautekiet. De minuut gebruikte ik voor het volgende:

“Ik kan niet 30 dagen zonder klagen. Wanneer je een mindere dag hebt of wanneer je met frustraties zit, moet je die uiten. Alleen zo kunnen anderen je helpen. Krop de dingen niet op. Niemand is perfect of heeft het perfecte leven. Je kan de dingen beter zeggen zoals ze zijn, zo kan er naar oplossingen worden gezocht.

Klagen om te klagen moeten we elke dag vermijden. Dus ipv 30 dagen zonder klagen, doe ik een oproep naar iedereen om wat positiever in het leven te staan, om mee naar oplossingen te zoek ipv dingen af te breken, om andere mensen hun geluk te gunnen zonder enige vorm van jaloezie, om gelukkig te zijn met elk stukje klein geluk dat we allemaal elke dag beleven.

Want geluk zit in kleine dingen. Dat zit in ’s ochtends gezond kunnen opstaan, dat zit in de glimlach van een kind, dat zit in de eerste zonnestraaltjes na enkele dagen regen. Als iedereen elke dag niet alleen zou bezig zijn met zijn eigen geluk, maar ook met dat van de anderen… We zouden geen #30dagenzonderklagen nodig hebben.”

Ik vind 30 dagen zonder klagen dan ook geen goed idee. Iedereen heeft het nodig om af en toe eens te kunnen ventileren. Bovendien start je 30 dagen zonder klagen met een geluksbaromether…. echt… hoe kun je geluk nu gaan meten? Geluk is voor elk van ons anders.

Maar ik sta wel achter het initiatief van dagen zonder klagen, namelijk mensen wat positiever laten zijn. Daar kan ik me wel in vinden. Ik ben het ermee eens dat we niet zwartgallig moeten zijn. En dat we vooral moeten proberen positief te blijven.

Maar helemaal zonder klagen? Sorry guys:

  • De Lijn is aan het reorganiseren en dit zorgt voor heel veel onzekerheid,
  • Op financieel vlak kregen we een tegenslagje te verwerken,
  • Wat strubbelingen in onze ouderraad,
  • David zijn grootvader die elke dag een dagje achteruitgaat,
  • een paar vriendinnen die door moeilijke tijden gaan,
  • gezondheidsissues bij de familie en vrienden,
  • een zoektocht naar mezelf,
  • een onvervulde kinderwens die momenteel alles overheerst,

Dus neen, 30 dagen zonder klagen dat gaat me niet lukken. Maar één ding beloof ik jullie wel. Ik zal niet klagen om te klagen. Ik zal ventileren. Ik zal af en toe gewoon een luisterend oor zoeken. Geef me dan gewoon een dikke knuffel en zeg me dat het allemaal wel goed komt. Want ik weet dat ik alles heb om gelukkig te zijn. Ik besef dat ons geluk… in heel kleine dingetjes zit. En whatever happens…. morgen is een nieuwe dag, met nieuwe kansen, opportuniteiten en mogelijkheden.

Ik zal ook elke dag proberen iemand anders een klein beetje geluk te geven. Als we dat nu allemaal proberen… worden we dan niet allemaal een beetje gelukkiger?

Dus voor iedereen dat de komende 30 dagen gewoon lekker zijn of haar hart wil luchten… jullie weten me wonen. Ik beloof te luisteren. Niet om je een antwoord te geven, maar gewoon om eens te horen wat je te zeggen hebt. Opkroppen is immers van binnen uit sterven, dat wil niemand :).

Hautekiet herbeluisteren?  http://radioplus.be/#/radio1/herbeluister/fc04e72f-4fb6-11e5-8f7e-00163edf48dd/bdde23aa-fb65-11e7-92d6-02b7b76bf47f/  Genieten van mijn stem vanaf 00:52:00 🙂 

Please follow and like us:

Het ga je goed 2017! Welkom 2018….

De laatste uurtjes van 2017 gaan in. 

Iedereen maakt zich klaar voor het feestje van het jaar… zowel het als het nieuwe. Overal duiken de terugblikken op…
Ik kijk niet graag terug. Maar ik ben het 2017 verschuldigd. Net zoals elk jaar was je een jaar van vreugde en verdriet. Van zonnestraaltjes en van donkere momenten.  Van het verwelkomen van nieuwe mensen in mijn leven en het afscheid nemen van anderen.  2017… je was soms genadeloos hard voor me. De grootste droom die ik koesterde nam je mij harteloos af. Een verlies dat moeilijk te plaatsen valt en hoop die soms moeilijk te vinden is. Maar, je was niet alleen hard. Je was ook gul. Gul in (nieuwe) vriendschappen, gul in liefde en gul in warmte om me heen. Je zorgde de laatste maanden voor een fantastisch lichtstraaltje in ons gezinnetje. 2017 bedankt voor wat je ons bracht.

Via deze weg wil ik mij oprecht verontschuldigen bij iedereen wie ik in 2017 zonder het zo te willen toch gekwetst heb. Ik wil mij verontschuldigen bij iedereen voor wie ik dit jaar geen tijd vond om even af te spreken. Ik wil mij verontschuldigen bij iedereen die ik ontgoocheld heb zonder dat ik dat zelf wou.  Sorry als ik door omstandigheden niet altijd kon klaarstaan wanneer je het nodig had. Sorry dat ik soms ook even aan mezelf moest denken.

Ik wil ook iedereen bedanken die er het afgelopen jaar voor me was. Zowel virtueel als irl. Ik wil iedereen bedanken die even de tijd nam om te luisteren. Ik wil iedereen bedanken die me een schouder gaf om even op uit te huilen. Ik wil jullie bedanken voor de aanmoedigingen. Bedankt voor de kleine lichtjes in de duisternis. Bedankt om mij even alleen in mijn coccon te laten wanneer ik daar nood aan had. Bedankt om mij daar tijdig uit te sleuren als ik te diep zat.  Een speciale dankjewel voor iedereen die me troost gaf bij het verlies van een klein sterretje. Bedankt om in mij te geloven en vooral…bedankt omdat ik gewoon mezelf kon zijn.

Ik wens jullie voor 2018 allemaal wat tijd. Tijd om jezelf te ontdekken. Tijd om jezelf te zijn. Tijd om te genieten. Tijd voor anderen. Tijd voor alles waar jij zin in hebt. Ik wens jullie voor 2018 de moed om gewoon jezelf te zijn. Ik wens jullie voor 2018 een goede gezondheid en de juiste mensen om je heen. Ik wens jullie in 2018 kleine lichtpuntjes in de duisternis. Ik wens jullie voor 2018 de durf om eens gewoon lekker aan jezelf te denken.  

Geniet van de laatste uren van 2017. Geniet van de eerste momenten van 2018. En vooral: hou het veilig vannacht, op elk mogelijke manier! 🙂

Tot in 2018 lieve vriendjes.

Please follow and like us:

In the darkest days… there is always a little light.

Een half jaar geleden stond onze wereld even stil.  Eindelijk het nieuws dat Robbe er een broertje of zusje bij kreeg… enkele dagen later bleef alleen de leegte achter. Ik probeerde me snel te herpakken en alles wat gebeurd was los te laten en vol goede moed naar de toekomst te kijken.

Maar met het korter worden van de dagen en het afnemen van het zonlicht werd ik ook wat weemoediger. En hoe goed bedoeld ook, maar de zin: “Kop op, je weet nu tenminste dat alles nog werkt” kan ik niet meer horen. Want ik kan het niet positief draaien. Nee het is gewoon k*t. De feestdagen kregen dit jaar een zuur smaakje. We waren immers uitgerekend op 31 december. En hoewel ik dacht dat ik vrij sterk door de miskraamperiode was door geworsteld, hielden de afgelopen weken mij een spiegel voor. Elke dag komt de uitgerekende dag een beetje dichter bij… en steeds meer stel ik mezelf de vraag…  “Wat als…”.  Ik weet dat het geen zin heeft om stil te staan bij het verleden. Ik weet dat we positief moeten blijven en niet mogen opgeven. Maar of we het nu willen of niet…. dit slaat in, meer dan dat ik oorspronkelijk misschien dacht.

Het heeft tijd nodig om dit alles een plaatsje te geven. En verdriet kost heel wat energie.  Energie die je beter kunt gebruiken voor positieve dingen….

Een tijdje terug namen we de beslissing om Maelle mee op te nemen in ons gezin. Ik ken Maelle al zes jaar van bij Huize Levenslust. Zij was één van de kinderen die wij als Leo’s mee op uitstap namen. Nu ze 18 jaar is heeft ze Huize Levenslust en Karmijn achter haar gelaten en besloten wij haar een kans te geven op een zo eerlijk mogelijke toekomst. Ze komt bij ons wonen, maar het is meer dan alleen maar een dak boven haar hoofd. We nemen haar met veel liefde op in ons gezinnetje in de hoop haar een zo een goed mogelijke start voor de rest van haar toekomst te geven. Zo zijn we totaal onverwacht op 1 januari toch een gezinnetje van 4 en 2 sterretjes.  Het kleine lichtje in de duisternis. Het is helemaal geen vervanging, maar een mooie plus die we erbij krijgen. Het wordt geen fijn oudejaar…. maar ik ben er zeker van dat het een warm nieuw jaar wordt. En dat wens ik jullie allemaal toe. Warme, liefde, vriendschap en vooral… een gelukkig hart. Tot volgend jaar lieverdjes! <3

Please follow and like us:

Gelukkige verjaardag grote held

Het is vandaag de 15de keer dat de 21ste december nooit meer hetzelfde zou zijn. Geen feest, geen lekker eten, geen cadeautjes en geen… Gelukkige verjaardag papa.

Elke dag denk ik aan hem. Bij alles wat ik doe, hoop ik dat hij fier is. Bij elke belangrijke dag mis ik hem naast me. Lieve papa… Waar je ook bent…ik weet dat het daar een topfeest is vandaag. Doe je glas nog maar eens vol en geniet! Met jou in gedachte… Schol!

Voor mijn held.

Papa, papa kijk naar Janneke maan!
Lieve kleine meid, hij heeft zijn best gedaan,
Heel hard getrapt en veel werk verricht.
Hand in hand wandelend in het mooie maanlicht….
Als volwassen vrouw wandel ik nu naar jou.
Ik pak je heel stevig vast.
Je leest in mijn donkere ogen dat ik van je hou.
Mijn hele gezicht dat lacht…
Ik vertel je over alles wat ik heb bereikt.
Robbe komt je kusjes geven.
Ik weet dat je fier naar ons kijkt,
trots op alles wat ik deed in mijn leven.
Maar stiekem vecht ik tegen de tranen,
als ik zachtjes “gelukkige verjaardag papa” zeg.
Waarna ik jou foto, heel voorzichtig terug op tafel leg…

Please follow and like us: